Hoe politiek en media de democratie ondermijnen
Politici en journalisten vergissen zich. Ze maken de burger boos. En beseffen niet hoe ze de samenleving kapot maken.
Politici en journalisten vergissen zich. Ze maken de burger boos. En beseffen niet hoe ze de samenleving kapot maken.
Vooruit-voorzitter Conner Rousseau werd groot dankzij de media. En komt dankzij de media ten val. Ondertussen is de preventieve censuur wel een feit.
‘Weg met ons’ lijkt de slogan van de Open Vld? Maar een herverkaveling van de politiek kan niet, die systeemfout noemen we ‘particratie’.
De asiel- en migratiewetgeving is een symbool van de naïviteit waarin de Europese ,zelfs Westerse politiek vastloopt.
Hoe kunnen politici het wantrouwen bestrijden in de politiek? Niet met holle frasen en bedenkelijke begrotingen, wel met de eerlijke waarheid.
Conner Rousseau werd onthaald als de Messias van Vooruit en de politiek op mensenmaat. Maar meer en meer lijkt hij een valse profeet.
De politici racen van verhaal van de dag, naar mediahype van de week. Er wordt op emotie gespeeld, niet op inhoud. Waarom lossen ze geen problemen op?
De rectoren pleiten opnieuw voor meer Engels op onze universiteiten. Dat ze daarmee de onderwijskwaliteit eerder ondermijnen, lijkt hen niet te deren.
Hoe lang nog zullen Europese politici hun beleid, dat enkel mensensmokkelaars beter maakt, overeind houden? Staan ze aan de foute kant van de geschiedenis?
Vandaag zijn de experts voor het soort covidbeleid dat ze in 2020 verketterden. Gerichte bescherming, dat we dat dat nog mogen meemaken.
Hoe rechts en hoe ‘V’ is die grote rechtse partij? Maar vooral, is ze de garantie voor een rechtser beleid? Bart De Wever heeft nog denkwerk.
De Nederlanders zijn de ongebreidelde migratie zat. Intussen willen we hier, bij gebrek aan activeringsbeleid, nog een blik Mexicanen opentrekken.
De Belg is vermogend. Bezit en spaarzaamheid blijven de hoekstenen van de economie, wat het Wereld Economisch Forum u ook wil wijsmaken.
Een vredescharter inzetten om de vrijheid van vergadering preventief te beknotten. Je moet maar durven. Maar misschien is dat niet het enige probleem?
De controlezucht van de overheid ondermijnt de democratie en vernietigt elk maatschappelijk draagvlak om effectief problemen aan te pakken.
Lijkmetaforen waren deze week niet van de lucht wanneer het over de fiscale hervorming ging. Terecht.
Vivaldi pakt uit met een ‘grote’ pensioenhervorming. Dat de ambtenarenpensioenen daarbij grotendeels buiten schot blijven, is te gek voor woorden.
11 juli is het feest van de Vlaamse Gemeenschap. Maar hoeveel ‘gemeenschap’ is er eigenlijk nog in Vlaanderen?
Dat Open Vld verdwijnt is het gevolg van één politieke generatie en een risicoschuwe samenleving. Toch heeft Vlaanderen een liberale partij nodig.
In de faciliteitengemeenten is de taalstrijd ingehaald door andere problemen. Op school moet die nog beginnen, Nederlands is de taal van sociale mobiliteit.
Het is crisis in de Wetstraat. Ze kunnen er niet over zwijgen, maar kan je het nog zien of horen? Waar zijn die mensen mee bezig?
Conner Rousseau wou de regie rond zijn ‘coming out’ in handen houden. Maar juist daardoor ontglipte ze hem. Wat worden de gevolgen?
Het EU migratiepact is een compromis op zijn Belgisch. Aan het migratieprobleem zal dat niet veel veranderen. Nochtans is verandering urgent.
Is er sprake van klassenjustitie wanneer we de veroordelingen in de Reuzegomzaak bekijken? En moeten hun namen bekend geworden? Wat winnen we daar dan bij?
Er vielen grote woorden bij de start van de regering De Croo. België zou een leidend voorbeeld worden in Europa. Maar zo is het dus echt niet gegaan.
Politici, asieladvocaten of ngo’s die het Europese migratiebeleid om dogmatische redenen steunen, maken zich schuldig aan gore ellende.
Bpost is een typische symptoom van de Belgische ziekte. Te duur voor de bedenkelijke service die ze met te veel werknemers uitvoeren. Met dank aan de PS.
De crèche verplichten als er nu niet eens genoeg plaatsen zijn voor wie wil… En moet dat wel? Welke soort samenleving willen we zijn?
Om politiek te overleven moet je jezelf voortdurend in de kijker werken. En net dat deed Sarah Schlitz de das om. Ze bleef hangen in activisme.
Willen we een warm Vlaanderen? Of willen we een Vlaanderen waar al wat onze individuele vrijheid in de weg staat vogelvrij is?