De federale overheid probeert iets te doen aan de stijgende energieprijzen. Fijn, maar zelfs als dat lukt, dan zal dat de factuur in de nabije toekomst verder doen verhogen. Want de kernuitstap en ander klimaatbeleid blijven steeds meer roet in het eten gooien. Ook het Europese niveau, met zijn onbereikbare klimaatdoelstellingen, speelt hier een hoogst negatieve rol.

Steeds meer prijsstijgingen

Laat ons wel zijn, het klimaatactivisme dicteert eigenlijk dat we blij moeten zijn met zo duur mogelijke energie. De zondige Europeaan moet en zal zo veel mogelijk consuminderen: minder CO2 uitstoten, of hij wil of niet! Zo zullen energiekosten nog stevig toenemen. Federale of Vlaamse politici kunnen dan nog veel suikerklontjes verzinnen om bittere pil na bittere pil enigszins te verzachten, in afwachting op de volgende nog bitterdere pil en zonder de tendens van prijsstijging te kunnen breken.

De huidige verhoging van de energieprijs valt uiteraard niet in alle facetten rechtstreeks toe te wijzen aan het klimaatbeleid, hoewel ook de CO2-taksen hoger worden. Maar in hoeverre liggen de prioriteiten van mainstream politici nog bij goedkope energie? Bovendien deed het klimaatbeleid de energieprijs al veel langer stijgen. Siegfried Bracke gaf recent in Doorbraak een voorbeeld: ‘Met de zonnepanelen haalde Stevaert een trucje uit: in onze energiefactuur zit nog 9 jaar zijn miljardenrekening.’

Onbereikbare klimaatdoelstellingen

Neem nu de onbereikbare EU-doelstellingen. De op zich al weinig realistische doelstelling om tegen 2030 een vermindering van uitstoot van broeikasgassen van 40% te realiseren, werd vorig jaar nog opgetrokken naar 55%. Dan zwijg ik nog over de volkomen klimaatneutraliteit tegen 2050. Wie gelooft dat dit allemaal geen negatief effect zal hebben op de energiekost? Wie gelooft dat dit überhaupt maar mogelijk is? Misschien mainstream carrièrepolitici, de CEO’s en PR-diensten van de energiesector en sommige klimaatactivisten? Die mensen leven dan op een bubbelachtige planeet rond een uitdovende dwergster hier lichteeuwen vandaan!

De doelstellingen zijn onbereikbaar, net opdat we ze nooit zullen bereiken! Wat de politici ook uit hun leerlingtovenaarshoed toveren — zoals het verbieden van diesel- en benzinewagens, verplichten van zonnepanelen, taxeren van energie — het zal nooit genoeg zijn. De urgentie zal onveranderd hoog blijven. Geïndoctrineerde klimaatactivisten zullen door de straten blijven marcheren, zelfs als alle voorstellen van Greta Thunberg slaafs worden uitgevoerd.

Zo blijven klimaatactivisten voortdurend aan zet en kunnen ze het beleid naar zich toetrekken — een oplossing bestaat toch niet! De sabotage van onze maatschappij lijkt hun belangrijker dan welke milieudoelstelling dan ook — zie verder. Niet alle klimaatactivisten zijn zich daarvan bewust, maar dit is wel de eerste wet van het klimaatactivisme: klimaatbeleid moet in de eerste plaats onze economie saboteren. CO2-doelstellingen zijn maar een middel daartoe.

Milieuonvriendelijk klimaatbeleid

Maar niet alles gaat slecht. Zuhal Demir (N-VA) slaat de nagel op de kop als ze een vergunning voor een nieuwe gascentrale tegenhoudt: ‘De gascentrale zou jaarlijks ongeveer 100 000 kilo ammoniak en ongeveer 340 000 kilo stikstofoxide uitstoten, en dat op slechts 189 meter van de Speciale Beschermingszone aan natuurgebied Bergerven en het Nationaal Park Hoge Kempen.’ En vergeet niet de CO2! Bij nucleaire energie is de uitstoot van deze drie stoffen overigens zo goed als nul. Hoe kan je begrijpen dat een klimaatmaatregel zowel slecht is voor klimaat als milieu? De eerste wet van het klimaatactivisme!

Neem nu het idee om aardgas te ‘verrijken’ met waterstof, dit wordt vandaag nogal geruisloos in het Europarlement besproken. In realiteit gaat het om een verarming, aangezien waterstof minder energie bevat dan aardgas. Waterstof produceren is bovendien heel duur. Voor het meest economische productieproces ervan vandaag gebruik je … aardgas (waarbij CO2 wordt geproduceerd). Typisch klimaatbeleid, dus: veel goede bedoelingen doorvoeren zonder serieuze ingenieurs te consulteren. Dit staat gelijk aan meer na- dan voordelen.

Het eerste wat we ervan zullen voelen is alweer een prijsstijging (en misschien wordt ons dan alweer een klein suikerklontje toegeworpen?). Het laatste wat we ervan zullen voelen is een reductie in de uitstoot van broeikasgassen. Bestaat er geen andere wet van het klimaatactivisme?

Realiteit-negationisme

Klimaatactivisten vragen nooit raad aan ingenieurs. Ze declameren wel hun ideeën en eisen dat ingenieurs zich daaraan onderwerpen. Ze verlangen het fysisch onmogelijke, zoals heel het hernieuwbare-energieplan het niet nauw neemt met fysische beperkingen. Je weet nooit op voorhand hoeveel het zal waaien. Massaal veel elektriciteit opslaan zal nog een tijd tot de sciencefiction behoren.

Experts die niet radicaal genoeg zijn krijgen geen gehoor: de bekende Belgische klimatoloog André Berger is voor kernenergie en wil liever samenwerken met klimaatsceptici dan met klimaatactivisten. Hij is een pionier van de Intergouvernementele Werkgroep inzake Klimaatverandering (IPCC) die ik vorig jaar nog interviewde voor Doorbraak. Dan weet je genoeg, deze dagen: experten die zich met de realiteit willen bezighouden worden gecanceld (zie de eerste wet van het klimaatactivisme). Dat is zelfs de normaliteit geworden.

Klimaat & woke: één strijd

Het radicaal omverwerpen van de maatschappij: waar hebben we dat nog gehoord? Bij de woke antiwesterse ideologie misschien? Zo maakte Anuna De Wever Gert Verhulst uit voor een ‘oude, witte hetero-man’, enkel en alleen omdat die laatste wat klimaatkritiek uitte. Anuna De Wever haalde hierbij alle Amerikaanse woke-trucs uit de kast: in ‘oude, witte hetero-man’ is elk van de vier woorden bedoeld als een verwijt. Klimaatactivisme en woke, één strijd! Gelukkig werd De Wever snel teruggefloten.

Toch overheerst de naïviteit in dit debat. Zo wordt het verband tussen woke en klimaat al te gemakkelijk ontkend: een mondige rasdebater als Maarten Boudry klaagt wel de onredelijkheid van het klimaatactivisme aan, maar kondigde onlangs aan dat hij het niet veel meer over woke wil hebben. Ook vroeger al onderschatte hij het diepe activisme van de klimaatactivisten, zoals ik nog opmerkte in Doorbraak, terwijl hij wel harde woorden gebruikt tegen klimaatsceptici die voor 98% akkoord gaan met hem.

Carrièristen laten activisten toe

Klimaatactivisme deelt wel meer met woke: hoe kan het toch dat een klein groepje totaal onredelijke activisten zo gemakkelijk onze politieke instellingen en bedrijven verziekt? Een klein groepje extreme klimaatactivisten dat dan toch overal geopende deuren tegenkomt. Durft niemand tegenstand bieden? Met een dergelijke instelling wint het ergste activisme moeiteloos.

Misschien begrijpt men de ernst van het activisme niet. Misschien durft men het niet in de ogen te kijken. Denkt men misschien dat dit op termijn wel vanzelf zal stoppen? De afgrond waarover we hier spreken is echter bodemloos: geen enkele energieprijsstijging zal hoog genoeg zijn voor het klimaatactivisme!

Het kwaad erkennen

Maakt dit dan van elke activist meteen de verpersoonlijking van het kwaad? Natuurlijk niet. Niemand is honderd procent van zijn tijd activist. En het onderscheid tussen zonde en zondaar, zoals christenen dat zeggen, blijft. Of tussen daad en dader, tussen idee en idealist. Dat is geen onderschatting van de ernst van de zaak. De idealisten zijn erin geslaagd om het hele debat naar zich toe te trekken, zodat zelfs redelijke klimaatsceptici amper nog de mogelijkheid hebben hun verhaal te doen.

Wie gelooft dat de critici de mond zijn gesnoerd na een eerlijk debat waarbij ze overwonnen werden omdat ze inhoudelijk te zwak wogen? De enige wet van het klimaatactivisme doet me toch iets anders vermoeden.

De lafheid van de carrièristen is echter erger dan het kwaad van de activisten. Als deze carrièristen (politici, wetenschappers, journalisten, PR-diensten, CEO’s, enzovoorts) hun huiswerk deden, zouden ze beter moeten weten. Het probleem is niet Greta Thunberg of Anuna De Wever, want zij die hun status en directe voordelen voorrang geven op hun kritische zin, zijn de echte wegbereiders van het klimaatactivisme.

‘We zullen het jullie nooit vergeven’

Hoe radicaal is dit activisme dan? Met ‘We will never forgive you!’, verwoordde Greta Thunberg de ideologie perfect: tegenstanders zullen nooit vergiffenis krijgen. Nooit! Ze deed dat overigens in dezelfde speech als haar ‘How dare you!’ – een veel bekendere uitspraak, maar ook minder ernstig. Wie ooit één verkeerde opinie verwoordde, verdient nooit vergeving! Als dit geen radicaal kwaad is, komende van wokies die onze instituten aan het veroveren zijn en zo de macht zouden hebben om de daad bij het woord te voegen…

Dat is dan ook de kracht van dit activisme: het kwaad is heel wat erger dan de meeste mensen zich kunnen voorstellen. Inderdaad, de activist zit dan wel vaak vol met ‘goede bedoelingen’, maar dat maakt het activisme niet minder gevaarlijk. Ja, je hebt een stevige ruggengraat nodig om dit tegen te houden, maar ben je bereid om een wereld na te laten waar iedereen dan gewoon toegeeft? Dit activistisch kwaad zit vandaag al diep in onze maatschappelijke structuren, zowel in de publieke als de privésector. Toch blijft het belangrijk het verschil te zien tussen klimaatactivist en klimaatactivisme, anders maken we dezelfde fout als zij!